Op de koffie bij Hércules

Er stond nog één stad op ons lijstje, A Coruña. Aan de westkant bijna de laatste stad van Europa. Slechts een paar dorpjes volgen erna nog. A Coruña is vooral een havenstad, bekend om zijn bier, Deportivo La Coruña, mode (het hoofdkantoor van Zara zit hier) en de Torre de Hércules. Uiteraard kwamen we voor het laatste. De vuurtoren stamt nog uit de tijd van de Romeinen (en zelfs ouder) en functioneerde nog steeds als vuurtoren. Hij is daarmee de oudste, nog operationeel vuurtoren ter wereld.

De legende wil dat Hercules hier de reus Geryon versloeg en zijn hoofd en wapens op de deze landtong begroef. Op het hoofd werd een berg stenen gelegd met een vuur, wat een goede baken werd voor de schepen. De Romeinen hebben van de berg stenen een toren gemaakt en door de eeuwen heen is deze steeds meer verbeterd tot hij in 2009 op de lijst van UNESC O terecht kwam. Gelukkig kwamen we er al aan het begin van de weg naar boven achter dat de verkoop van tickets onder aan de berg was. Niet iedereen was zo gelukkig. Er mochten groepen van maximaal 25/30 man per keer naar binnen en wij waren om 17:00 aan beurt. Eerst dus ruim de tijd voor het bier, Deportivo La Coruña en de mode. Voor het bier was het wat vroeg, deportiva heeft zomerstop, dus de mode bleef over.

In ons boekje werd een wandelroute ‘zo ziet u alles’ beschreven, maar deze liet veel ‘zo ziet u alles uit de Kalverstraat’ winkels zien. De enkele mooie modezaken hadden de daarbij behorende mooie prijskaartjes, zelfs in de rebajas, dus het werd lunch.

Onze maaltijdtaktiek is kijken waar de Spanjaarden eten, eventueel daarbij checken met Tripadvisors. Op zich niet veel mis mee, alleen zijn de toeristen aan deze kant van Spanje voornamelijk Spanjaarden. Het nuance verschil in de verschillende dialecten ontgaat ons, dus eigenlijk is ieder restaurant een gok. Maar ook dit keer was de gok weer oké. De bocadillos waren smakelijk, de jamon en queso lekker.

Na de lunch een leuk koffie met zoetigheid barretje opgezocht en toen de toren van Hercules getrotseerd. We mochten om 17:00 naar binnen, en géén minuut eerder en hadden 30 minuten om de 234 treden op te klimmen. Het uitzicht is de klim waard. En ook de restrictie aan het aantal bezoekers is prettig. Je kunt ruim om de omgang lopen en A Coruña, de bergen en de zee met schepen goed zien. Hercules hierna uitgezwaaid n terug naar Santiago de Compostela geleden. En route naar een restaurantje gezocht en omdat wat we zochten gesloten bleek kwamen we bij A Maceta, de bloempot terecht. Op de maaltijden en drank na wist de rest in bloempotten op tafel gezet. Bestel, peper, zout en olie, servetjes, patatas. De keuken is een mengelmoes van Gallische, Spaanse, Japans en wat de kok verder bedacht heeft, maar erg lekker. Ook hier maar de lokale wijn bij laten serveren, dat zijn meestal lokaal ook de beste. Het was ons laatste avondmaal in Spanje en het was een waardige afsluiting.