De laatste kilometers.....

Onze Camiño is bijna voltooid, de kathedraal met San Jacobus komt in zicht. Alle laatste kerkjes, kathedralen en andere wetenswaardigheden langs de Camiño laten voor qat het is eb vol gas stuiven we door naar Santiago de Compostela. Genezing en absolutie in het vooruitzicht geven ons vleugels. We zijn te vroeg in het hotel, maar de goden zijn ons gunstige gezind na onze haast om in Santiago aan te komen.

Volgens traditie en nadrukkelijke wens van diverse familieleden leggen we de laatste kilometers naar Santiago de Compostela te voet af. Gelukkig lag het hotel net aan de goede kant van de stadsgrens. Wandelschoenen aan, stok, schelp en kalebas mee en we kunnen op stap voor de laatste 5 km (van de ongeveer 750 km). De weg is lang en druk, met ons zijn vele op zoek naar hetgeen Santiago de Compostela ons zal brengen. Overigens opvallend veel mensen op krukken, zou het waar zijn? Al naar gelang we de kathedraal meer en meer naderen wordt ook de groep pelgrims groter en groter. Ik voel me een beetje in Thea Beckman’s ‘Kruistocht in een spijkerbroek’ in mijn stippenjurkje en sandalen. Maar dat mag de pret niet drukken. Er wordt door iedereen veel gelachen, gezongen en hoopvol gekeken. Na de laatste meters lopen we het plein voor de kathedraal op. Propvol met pelgrims, toeristen, sieradenkleedjes en traditionele toeristentreintje. We zijn er!

Tot mijn verbazing gooit niemand zijn krukken weg, rol de rolstoel de rivier in of zwaait de blindengeleidehond hond uit. Wel opvallend veel bedelaars. Maar misschien zijn we gewoon met teveel pelgrims. Ook God heeft zijn taks aan absoluties. De stad is druk, heel druk, de ene toeristenwinkel gaat over in de volgende, de restaurants hebben de menukaart in 4 talen, waarvan maar 1 Spaanse. De hamburger en kip met friet keren terug op het menu. Kortom touristtrap all over. Na een klein rondje stad, een voedzame edoch weinig spannende lunch en het aanschouwen van de giga rij voor se ingang van de kathedraal besluiten we onze heil elders te zoeken. Met de bus terug baar het hotel en dan met de auto richting kust. Een mooi en vooral goed besluit na dit toch wat teleurstellende einde van de Camiño.

Onze rustplaats werd Pontevedra, zo’n 50 km zuidelijker aan de kust. Ons doel een lekker visrestaurant met echte vis. Missie geslaagd! We vonden Cancamo Mariscos. Zij spraken geen Engels, wij weinig Spaans, naar een Engels kaart moest lang worden gezocht en de helft wat erop stond was die dag niet gevangen, dus we lieten ons verrassen. Heerlijk gegeten. Gamba’s, calamara en vis zonder poespas maar met een vriendelijk lach en ene heerlijke witte wijn uit Ribeira. De dag kende een mooi en lekker  einde.