Wachten op het oordeel

Zoals eerder gemeld, de rij voor de kathedraal was lang. Omdat de kathedraal toch wel een must is, besloten we op deze laatste dag, in afwachting van onze vroege avondvlucht de ochtend in het teken van een bezoek te stellen.

Na een waardig pelgrimsontbijt in het hotel gingen we met de eerste hotelbus naar het centrum van Santiago de Compostela. Omdat we er vroeg bij wilde zijn was lopen deze keer geen optie. En het lopen hadden we toch al gedaan. Om 09:20 waren we bij de kathedraal, maar helaas waren andere ons al voor. Maar belofte maakt schuld dus we hebben netjes aangesloten in de rij. Als we maar om 12 uur aan de lunch konden zitten was er weinig aan de hand. Na 30 minuten schoten we één lus in de rij op. Er zouden er nog 5 volgen, maar je moet wat over hebben voor een zegen. De lunchtijd naderde, het eind van de rij nog niet. Oude omaatjes werden via hekken naar binnengesmokkeld evenals koppen koffie, ontbijten en lunches. Om 12 uur naderden we de laatste lus in de rij, zouden we dan toch nog voor enen in de kathedraal zijn? Er zat nog een knik in ons pad, maar toen kwam dan toch de bewaker in het zicht. We konden inmiddels de wachtenden voor ons tellen.

Om 13:15 behoorden wij bij de uitverkorenen en mochten we met 18 andere gelukkigen de kathedraal in. Onze harten klopten in de keel. De trappen op, foldertje en de nummers 17311 en 17312 in de hand gedrukt krijgen en nog 10 minuten moeten wachten. De flauwte was nabij, de spanning haast ondragelijk, zweet in de handen.

We kregen nogmaals extra instructies, niet fotograferen, geen beelden aaien en zeker niet tegen de muren leunen, maar toen gingen de deuren open en stonden we voor de Pórtico da Gloria, het summum van de kathedraal.

En ook het enige wat we te zien kregen van de kathedraal.... Om de kathedraal te mogen bezichtigen moet je heel ergens anders zijn, maar dan zie je de Pórtico weer niet, alleen de achterzijde. Een golf van teleurstelling ging door de groep heen en door ons. Kortom de desillusie van de eeuw.

De Pórtico da Gloria is heel mooi, is voltooid in 1188 door Master Mateo en een voorbeeld voor veel bogen in kathedralen na zijn tijd. Het is ook het enige bekende werk van Master Mateo. Het is compleet gerenoveerd en in 2018 door la Reina Sofia. Bij de renovatie bleken de beelden anders dan in bogen bij andere kathedralen geverfd te zijn. De kleuren zijn bij de renovatie naar voren gekomen en worden middels klimaat controle en geen foto's maken geconserveerd. Iets wat je vreemd genoeg wel aan de achterzijde vanuit de kathedraal mocht doen.

Al met al heeft ons verlichtend bezoek aan de kathedraal 20 minuten geduurd. Toen werd ons vriendelijk doch dringend verzocht het voorportaal te verlaten voor de volgende groep  Een aantal onder ons probeerde de heren veiligheidsdienst ertoe over te halen ons door het lijntje de kathedraal binnen te laten, maar de heren hielden voet bij stuk. Dit was het en hier moesten we het mee doen.

Alles wat we deze dag nog zouden ondernemen zou in de schaduw staan van dit bezoek, dus we zijn onze welverdiende schelp gaan kopen. We hebben er misschien geen 750 km voor gelopen, maar 3,5 uur in een rij staan zonder eten, drinken, stoelen of wc is ook wel een amulet waard.

Na de lunch hebben we de auto weer opgehaald bij het hotel en hebben ons met de laatste pre-vlucht dingen beziggehouden, kruiden kopen, koffie drinken, tanken en naar de luchthaven rijden.

Inleveren van de auto ging soepel, inchecken ook, ondanks dat we bijna naar Madrid ingecheckt werden en om 17:00 zaten we wederom aan de koffie, nu met taart te staren naar een lege slurf waar iets meer dan 2 uur later ons vliegtuig kwam te staan. Na een bumpy ride kwamen we om 21:35 aan op Schiphol, al fantaserend over de volgende reis.

Misschien een keer de Camiño lopen, maar dan naar een andere eindbestemming. Eén keer Santiago de Compostela is genoeg voor een lifetime.